A ja patrze na świat, co mnie odrzuca, jak przeszczep.

 Witam, Słonka!

Siedzę pośród czterech ścian. Zimnych, twardych, milczących. Jestem sam. Wychodzę na ulicę i mijam ludzi, ale widzę w nich to samo co w ścianach swojego pokoju. Są apatyczni, oschli, beznamiętni, chłodni jak ten jesienny wieczór. Kamienne twarze niczym wykute gdzieś w prehistorii mijają mnie, a ja ich. Naturalna gruboskórność zakorzeniła się w nas i tkwi niczym nasze naczynia krwionośne i przenosi się niczym epidemia do każdej jednostki. W biegu, w szale zapomnieliśmy o tym, że jesteśmy ludźmi, których najważniejszym elementem jest serce. Serce, które stworzone było do czucia, wydzielania ciepła emocjonalnego niczym Słońce. Ale dziś zamieniliśmy je w maszynę. Zastępujemy wszystko robotami, machinami i siebie również. Jaki w tym sens? Gdzie człowiek kordialny, kochający jak Werter, pałający afektem? Zgubiliśmy mapę do własnego epicentrum emocji. Pogubiliśmy się we własnych niciach i codzienności, która skrzywia nam kręgosłupy sprowadzając nas do postaci zwierzęcia. A my? Ludzie z ideami, buntownicy, romantycy, indywidualiści? Nie oszukujmy się marzymy o Utopii, donkiszoci walczący z wiatrakami znieczulicy. Pragniemy kochać, marzyć, czuć i infekować to innym. Ale jedyne co z tego mamy to ogromny ból, gehenna na Ziemi. Otwieramy się wprowadzając innych by ogrzali się ciepłem naszej miłości i powrócili na odpowiednią drogę, lecz nasza naiwność i prostoduszność zostaję wykorzystana bardziej niż najtańsza prostytutka. W centrum naszego ja otrzymujemy ciosy. Zostajemy pobici póki z naszych dusz nie wyleje się krew w postaci przesolonych łez skrapianych na czerwonych z zawodu policzkach. Zakrwawieni, konający razem z wiarą w ludzkość topimy się w dochodzących wnioskach, że świat jest jaki jest. Jednakże nasza dziecinność, chęć walki nie pozwala nam patrzeć przez pryzmat doświadczeń i nauczyć się na błędach pomimo, iż jest to syzyfowa praca, która kończy się za każdym razem karą Prometeusza dalej lgniemy do ludzi. Siedzę wśród tych ścian, tak jak w wielu innych miejscach i próbuję ukształtować swoje serce na nowo. Zbudowałem je z ludzi, którzy z dnia na dzień bez mojej wiedzy zrujnowali je i wyrzucili na zimny chodnik do kolejnych serc do zdeptania przez społeczeństwo. Mam ogromne braki, luki i dziury w sobie i nie mam pojęcia co z nimi zrobić. Boję się każdej kolejnej minuty, bo każdy następny cios czuję podwójnie, a każdej kolejnej minuty mogę stracić ponownie kogoś. Czasem nawet gorzko szlocham, bo tak bardzo pragnąłem nie być nigdy sam. Potrzebuję kogoś obok do wspólnego starzenia się każdego dnia, lecz jakoś nikt nie jest zainteresowany. Wszyscy są głuchoniemi z wyboru; nie słyszą, bo nie chcą i milczą, bo nie potrafią odczuwać empatii. Czasem zdarza mi się gorzko zaszlochać wraz z Ryśkiem, a czarna kawa za oknem samotna bez gwiazd wtóruje mi w moim płaczu  Zastanawiam się czy gęsty mrok również i mnie wypełni? Czy od nadpalania mojego wnętrza obietnicami bez pokrycia stanę się tylko dymem, który przez jeden podmuch rozmyje się i zniknie na zawsze? A może wzejdzie jakieś Słońce, ktoś będzie moim światłem, na drugi świat, ale nie ten, który prowadzi do rozerwania duszy z ciałem, lecz świat, gdzie kochać jest sztuką, a nie zbrodnią. Dziś jestem najgorszym bandytą, zakochałem się tracąc głowę. Dziś jestem wrzodem ludzkości, bo nie biegnę po trupach, patrzę pod nogi i nie obchodzi mnie meta kiedy koło mnie przewrócił się drugi człowiek. Jutro kim będę? Machiną czy obudzę się na innym globie, wszechświecie, o który nie poddam się bez boju? A kim będziecie Wy? Odpowiedzcie sobie na to pytanie. Dobranoc.